Uit: 
Eisen en verwachtingen maken de mens ongelukkig. Help het kind geen verwachtingen te hebben en geen eisen te stellen. Het zal het lijden in de toekomst verminderen. De wereld accepteert geen eisen. Dus sta geen eisen toe en als ze er zijn, willig je ze nooit in.
Eis niets
‘Je kunt me altijd alles vragen maar heb nooit de verwachting dat je het krijgt. Er is een kans dat je het niet krijgt. En dan word je ongelukkig. Denk ook niet dat ik verplicht ben je iets te geven. Als we gaan denken dat de ander iets moet, dan laat het leven al heel snel zien dat het zo niet werkt. Het leven is niet zo. Als je bijdraagt aan de liefde en de harmonie hier in huis en in jezelf dan zal je zien dat het leven je zal geven wat je nodig hebt.’
De kinderen begonnen over Sinterklaas en wat ze allemaal wilden hebben. Ze wilden net als hun vriendjes hun schoen zetten en zo geschiedde.
De volgende ochtend kwamen er drie kinderen bij me. Alle drie gefrustreerd en boos. Ik had chocolademunten uitgedeeld en Jesse had er eentje minder gekregen dan de ander. Jesse zat daarover ontzettend te griepen. Fianne en Tygo waren ook boos want ze wilden de chocolade nu opeten en de regel in huis is dat er nooit wordt gesnoept op de nuchtere maag. Fianne huilde en dramde en stampvoette.
Boos zijn om wat je krijgt
‘Zien jullie wat er gebeurt, hoe het ongeluk werkt? Jullie krijgen iets. Iets waar je geen recht op hebt. Iets extra’s, bovenop alles wat jullie krijgen van het leven zonder er ook maar iets voor te hoeven doen. En wat brengt het? Woede, jaloersheid, ongeluk. Zie je hoe gestoord het is? Je krijgt iets. En je wordt boos om wat je krijgt. Jullie zijn duidelijk niet tevreden met wat je kreeg. Ik gaf het om geluk te verspreiden en dat is niet gelukt. Jullie ontvangen het niet en daarom kun je het nu inleveren. Ik kom terug op mijn keuze jullie iets te geven en ik wil het nu terug want ik wil geen ongeluk in huis.’
Sinterklaasdrang
Diezelfde dag spraken we over pakjesavond. De kinderen zagen dat ze daar ook gegrepen waren door een eisende energie. Wij, als ouders waren niet meer vrij om te geven. We moesten geven en bovendien moesten we ook nog geven wat de kinderen eisten anders waren ze weer ongelukkig. We hebben gezamenlijk besloten de pakjesavond over te slaan dit jaar. Het was een lelijk monster geworden, een gedrocht van eisen en verwachtingen, van verplichtingen en angst dat ontevredenheid weer zou opspelen. Daar weigerden wij aan mee te werken.
Hebzucht in kinderen
Wij ondersteunen geen hebzucht in de kinderen. We remmen het af. We vinden het heel belangrijk dat kinderen tevreden kunnen zijn met wat ze hebben of krijgen. Mijn vader leerde ons dat vroeger al. Gewoon blij zijn om een stukje chocolade en niet meteen de hele reep opeisen.
Ik signaleer hebzucht in alle kinderen, het willen hebben om het hebben. Ik zie hoe ze plotsklaps naar iets verlangen, een bal, een apparaat, een dier. Het maakt eigenlijk niet uit waar de energie van het willen hebben zich op richt, als het zich maar ergens op kan richten. Meestal kiest het de onmogelijke dingen uit, die niet kunnen of net niet kunnen. Dan is er alle reden tot drama, ontevredenheid, gemok en ongeluk, volgens het hoofd. Het is ongenuanceerd, wakkert boosheid aan, verspreidt een smerige energie en het wil iedereen er mee aansteken. Als het even kan wordt de onvrede zichtbaar, hoorbaar en voelbaar ten toon gespreid. De één verdwijnt met veel gestampvoet de trap op naar boven, ijzig zwijgend en met deuren slaand. De ander mokt en tiert en klaagt en kan er soms zelfs om schreeuwen. Het kost wat om dan niet meegesleurd te worden door de energie en ook boos te worden.
Wij stoppen dit gedrag ogenblikkelijk. Wij vinden het belangrijk om hier altijd met de kinderen over te spreken als de lucht is geklaard. Wij willen dat onze kinderen zich bewust worden van die hebberige energie, de werking ervan, de destructie en het grote ongeluk dat het teweeg brengt. De valkuil is te denken dat het ongeluk wordt veroorzaakt door het niet hebben van het item en dat het geluk zal weerkeren als het item in bezit komt. Dit is de leugen van de wereld. Een van de vele leugens van de wereld. Het is de energie die afschuwelijk is. Het item is slechts een willekeurige punt waar het zich op richt.
Praten over de eigen ervaring van het kind
Praten over dit soort zaken doen wij liefst in relatie tot een gebeurtenis die het kind meemaakt. Het kind kan dan in zijn eigen ervaring, rechtstreeks en heel concreet, toetsen of dat wat er gezegd wordt juist is. Dat is noodzakelijk om bewustzijn op te kunnen wekken. Cognitieve informatie kan ook zo op gezette tijden nut hebben maar het is het ervaren dat de voorkeur heeft. Leren omvat de hele persoon en niet enkel een klein onderdeeltje van het brein.
Freeskool Nederland 
mmmm ik ben helemaal verbaasd , ben met bijna al jou blogs blij , maar deze …. ik verbaas me omdat ik hier helemaal niks voel resoneren , ik zie hiervan ook niets, verwachting is hier juist iets fijns , een blij gevoel , verjaardagen momenten van plezier, het uitkijken naar iets een blije happening , ik heb eigenlijk nog niet eerder meegemaakt dat er iets niet goed ontvangen werd . Schoen zetten is hier ook altijd een feest , iedereen mag iets in de schoenen doen en we zetten ze allemaal , juist die kleine verrassingen maken verschil , we genieten er echt van als gezin .Ik leer mijn kinderen ontvangen en geven , allebei zo belangrijk om balans te kunnen leven , het plezier ervaren van geven , van krijgen , horen daar verwachtingen niet gewoon bij ???
Het gaat er niet om dat je niet mag genieten of dat er geen verrassingen mogen worden gedeeld. Verwachtingen scheppen is een activiteit van de mind die een concept, een idee maakt van iets dat in de toekomst moet gaan gebeuren. Als dat gebeurt, dan is het vaak goed. Maar als de toekomst niet overeenkomt met het idee in de mind dan o, weg uit het nu. En je traint het kind te denken en te geloven dat geluk ontstaat door iets buiten het kind, namelijk ‘het krijgen van iets’.
Geven en ontvangen zijn, als de mind er zich niet mee bemoeit, natuurlijke bewegingen van binnen naar buiten, uit het zijn van een mens. Dus voortkomend uit liefde. Of iets dan ontvangen wordt of niet is niet belangrijk. Dat is niet iets dat we kinderen hoeven aan te leren. Dat natuurlijke van geven en ontvangen wordt overschaduwd door de werking van de mind. Er komt een ‘willen’ in. Het persoonlijke willen drijft het kind altijd weg uit de liefde, de persoonlijkheid in.
Wat gebeurt er dan in het kind? Als de verjaardag niet door gaat. Als de schoen niet gevuld is. Als het feestje niet doorgaat? Als de lievelingspop kwijt of stuk raakt? Kunnen kinderen dan tevreden blijven en door gaan naar het volgende moment, in het besef dat alles in de wereld stuk gaat, dood gaat, kwijt raakt, dat het leven steeds verandert of komen ze in de emoties terecht?
Hoe gaat dat bij jou thuis? Daar ben ik dan benieuwd naar.
Warme zwaai,
Eugenie
Hallo
mijn ervaring is dat het per kind verschilt …maar nee tevreden dat lijkt me niet bij een aantal van de voorbeelden die je noemt … één van mijn kinderen zal zijn verdriet en boosheid en terleurstelling heel duidelijk en luid uiten maar zal daar dan na een tijdje klaar mee zijn en weer doorgaan met zijn dag en als ik rustig ben gebleven en hem zijn ruimte heb gegeven om te voelen wat hij voelt dan zal het restant van de dag vrolijk en ‘veilig-voelend’ geleefd worden maar waarbij de pijn toch als een blauwe plek ook een plekje zal maar hopelijk ook mag hebben…
En serieus …”tevreden blijven …in het besef dat ALLES in de wereld stuk gaat dood gaat kwijt raakt”? Dat wens ik voor mezelf niet eens waarom dan voor de kinderen ik wil tevreden blijven en doorgaan naar het volgende moment omdat er elke keer iets moois te vinden is op elk ‘lelijk’ of oninteressant ogend weggetje zijn er de mooiste schatten te vinden …wonderlijke steentjes of dat ene moment waar net die zonnestraal zo valt of dat vogeltje dat net zo keek….
Tanja
Hoi Tanja, dank je wel voor je reactie. Het gaat er uitdrukkelijk niet om dat een kind niet ‘mag’ voelen wat er in zijn lichaam gebeurt. Er ontstaat een persoonlijkheid en die werkt met gedachten en daaraan gekoppeld de emoties, het kind weg sleurend bij de authentieke liefde die het is. Aan het ontstaan van de persoonlijkheid, onder regie van de mind, kan de ouder niets aan doen. Een ouder kan een kind echter wel begeleiden in de werking van de mind van het kind, het helpen daar bewust van te worden zodat het kind langzaam bewust wordt wie het wel is en wie niet. Dan hoeft het ook niet meer steeds heen en weer te gaan van ongeluk naar geluk, zoals jij het ook zo treffend beschrijft. Ik wens mijn kind een liefdevoller leven dan dat. Waarom zou je niet tevreden kunnen blijven als iets uit je leven verdwijnt? Wat is daar erg aan? Benieuwd naar je antwoord.
Warme zwaai, Eugenie
Hoi Eugenie
er is dag en nacht
er is vallen en er is opstaan….
ik geloof in de natuur en in diens systeem … elke kracht kent een tegenkracht en ook als ik niet altijd het nut ergens van kan zien weet ik dat alles verrijkt
Alles in het leven zowel om ons heen op aarde (en daarbuiten) maar zeker ook fysiek, in ons volgt een golfbeweging …
ik geloof heilig in die beweging ..
Voor mij is het een feit dat ‘het’ (wat voor een idee of theorie of oplossing voor een probleem het ook is) niet volledig het gewenste resultaat zal hebben als je in het begin een uitgangspunt van uitsluiting hebt …. als je dus die beweging stokt.
In de natuur bestaat geen afval bijvoorbeeld alles wat sterft is voedsel en dient de kringloop dat is prachtig… toch geloof ik niet dat het voor mij(n kinderen) zo zou moeten zijn dat als een geliefde sterft (en nou zet ik natuurlijk expres een extreem voorbeeld neer) dat we dan alleen blij zouden zijn .. alleen tevreden.
Ik wens wel voor ons (en doe daar ook mijn best voor) voor dat we ondanks het verdriet toch ook de dankbaarheid voor wat was kunnen voelen. Dat je het leven kan vieren wetend en vooral voelend dat leven .. leven én dood is (om in dit voorbeeld te blijven)
Dat gezegd hebbende vind ik dat je het heel mooi zegt ….: “”Een ouder kan een kind echter wel begeleiden in de werking van de mind van het kind, het helpen daar bewust van te worden zodat het kind langzaam bewust wordt wie het wel is en wie niet” en zal daar zeker bewuster mee omgaan
groetjes Tanja