Ik wil mijn kind niet dwingen

Je zou het niet zeggen, he als je deze stralende 15 jarige ziet die voor 85% zijn eigen leven onder eigen verantwoordelijkheid heeft dat ie zo’n pestventje was toen ie een jaar of 2, 3 was. En daar kon hij niets aan doen, hoor. Dat lag aan ons.

Opvoedkundige ideeen
Wij hadden namelijk een aantal opvoedkundige ideeen waar we totaal van overtuigd waren en ook, terwijl de praktijk ons toonde dat we in de verkeerde hoek zaten, niet vanaf te brengen waren.

En een van die overtuigingen luidde: ‘Ik wil mijn kind niet dwingen’. Dit leidde tot tal van situaties.

Het is midden in de winter. Het sneeuwt en ik ga met de kleine naar buiten. In het park trekt hij zijn kleren uit en host door de sneeuw. Ik vind het niet fijn. Maar ja.. ik wil hem niet dwingen. Als hij verkleumd is van de kou wil ik dat hij zijn kleren aantrekt. We gaan naar huis. Hij wil echter zijn kleren niet aantrekken. En tsja.. ik wil hem niet dwingen. Maar ik ga echt niet met een bloot ventje over straat lopen. Het park vind ik al erg genoeg. Nu zit ik klem. Ik probeer uit te leggen, ik doe van alles maar nee, hij werkt niet mee. Hij gaat uit oogcontact, rent weg, negeert me. In mij begint langzaam iets te koken. Wat nu. Ik probeer nog te ontspannen.

Mijn mind schakelt het volgende programma in. Ik roep zijn naam. Ik schreeuw zijn naam. Hij blijft op een afstand door de sneeuw dollen. Ik sprint naar hem toe, pak hem bij zijn hand en sleep hem mee naar zijn kleding. ‘En nu aankleden!’, zeg ik met een donderende stem. Er is nu geen mm ruimte meer in mij voor iets anders dan kleren aantrekken. En dat voelt hij. Hij trekt zijn kleren aan terwijl ik nog steeds vuur spuug innerlijk. Uit alle macht probeer ik de woede in mij tot bedaren te krijgen maar ik hoef maar naar hem te kijken of het vuur wordt weer aangewakkerd. Mijn god, wat een ellende.

Ik til hem op en stamp naar huis. Hij is stil. Ik kijk naar dat blonde koppie. Alles breekt in me. Heb ik zo staan schreeuwen tegen dit mooie jochie? Oh, wat erg. Wat erg. Ik begin te huilen. ‘Sorry dat ik zo tegen je schreeuwde’, zeg ik een paar maal snikkend.

Aanstaande zondag ga ik veel vertellen over bewustzijn, bewustzijnsstadia, de werking van de op hol geslagen mind, de betekenis van wezenlijke behoeften en de misvatting vanuit de mind tav behoeften, en nog meer die alles bij elkaar zorgen voor dit soort situaties. En natuurlijk zet ik uiteen hoe het wel moet zodat iedereen gehoord en gezien wordt en de sfeer goed blijft.

Onderdrukken
Voor hier geef ik de volgende overwegingen mee. Als in een relatie van twee mensen er een is die de ander onder druk zet, is die relatie in dat moment dan gelijkwaardig? Ik zeg nee. Op het moment dat ik mijn kleine toestond mij onder druk te zetten, schopte ik de gelijkwaardigheid uit de relatie weg. Ik schiep in dat moment ongelijkwaardigheid. Mijn kleine mocht ineens vanuit het idee ‘Ik mag mijn kind niet dwingen’, mij als volwassene de oren wassen.

Door te denken dat ik mijn kind niet mag dwingen schep ik dus dit soort situaties. Ik leer mijn kind op een heel actieve manier dat wanneer je iets wilt, je je zin moet doordrammen. Ik zeg dus tegen mijn kind: ‘Als je in dit gezin iets wilt moet je om je zin te krijgen lak hebben aan anderen en je eigen zin, desnoods met geweld, doordrammen.’

Uit contact gaan, weglopen, een ander compleet negeren zijn acties waar geweld in zit. En dat is ok als jij je zo gedraagt. Ik laat het toe want ik mag je niet dwingen. Jij mag mij wel dwingen. Maar tot een bepaalde grens want daarna word ik kwaad en maak ik een eind aan het gedrag. Ook met geweld.

Het kind in deze leeftijd leert niet dat het dit soort gedrag niet moet vertonen omdat ik ontplofte. Het kind leeft in een andere bewustzijnslaag dan ik. Dat betekent dat het naakt rennen door het park, het aan moeten kleden, mijn woede, van elkaar losstaande gebeurtenissen zijn. Het kind zal namelijk de volgende keer niet alleen hetzelfde gedrag vertonen maar vaak nog een tandje erger.

Dit idee, dat slechts een idee is van de mind, veroorzaakt erg veel ellende in veel gezinnen. en afhankelijk van hoe je brein is afgesteld word je als moeder woest, zoals ik, of ga je het verdriet en de machteloosheid in. In het geval van een ontploffende moeder ontstaan er programma’s in de mind van het kind dat moeder gevaarlijk is. In geval van machteloze moeders verliest het kind zijn respect voor zijn moeder. In beide gevallen heeft het kind namelijk niet de moeder die het nodig heeft. Een krachtige, liefdevolle moeder die uiteindelijk beslist over alle situaties.