Maar leren ze dan wel lezen??

Het is niet dat ik mensen niet respecteer maar ik schiet van deze vraag altijd in een vrolijke lach. Twee hoogopgeleide communicatietrainer-consultants die hun kinderen niet zouden kunnen leren lezen? Is dat wat ze bedoelen?

Nee, dat is niet wat ze bedoelen. Mensen die deze vraag stellen zijn door de mededeling dat we thuisonderwijs geven in de achteruit geschoten. In het aangeleerde idee dat kinderen maar op 1 plek kunnen leren lezen; op school.

De werkelijkheid is dat kinderen zichzelf leren omrollen van rug naar buik, zichzelf leren op te staan, zichzelf leren te lopen, zichzelf leren te praten en nog veeel meer van dat soort dingen. Zouden mijn kinderen zichzelf gaan leren lezen? En daar hoort waarschijnlijk schrijven bij… De wetenschapster in mij volgde hen met grote interesse. Wat bleek? Ze deden het.

Bij alle drie hebben we wel de letters helpen aan te leren. Altijd via spel. Letters zoeken op nummerborden, in etalages, op verpakkingen, op boeken. Wat zijn er eigenlijk ontzettend veel letters overal in onze wereld. Nooit zo opgelet.

We speelden ook graag schooltje. Dan trokken ze hun jasje aan, deden hun rugzakje om nadat er een appel in gefrommeld was en dan toog het spul heus naar buiten, banjerde over de stoep, keerde om en kwam weer naar huis. Als ik de deur dan opendeed veranderde ik spontaan in een juf. En dan werden er letters overgetrokken bijvoorbeeld, voorgelezen en letters aangewezen, letters geknipt en dan was het wel weer genoeg voor een tijdje. Tot de volgende lettergolf opkwam.

Mevrouw F. Nouwen bevindt zich momenteel in zo’n golf. Bladzijdes vol.

En ik, de juf, zit er dan met een kop koffie bij want een op een onderwijs (lees: contact) is wat zo’n dametje dan hogelijk verheugd. En ik zit er dan bij en bewonder de explosie van leergenot die zich tegenover mij vrijelijk openbaart.

En als wetenschapper, eigenlijk is het meer wetenscheppen, want ik kijk en observeer wat er allemaal aan schoons voor mijn oog opbloeit, zag van de week ineens een verandering.

Ziet u het ook?

Ineens ging ze de letters van beneden naar boven overtrekken. Niet alleen van onder aan de pagina naar boven, van links naar rechts, maar ook de letters zelf werden van onder naar boven gemaakt.

Waar kwam dat vandaan? Wat betekent het? Zo grappig. Iets in dat hoofd en lijf is veranderd en ik kan niet zien wat. Ik zie het alleen aan de uiting, de vorm die naar buiten komt.

‘Kun je het ook van boven naar beneden?’ vroeg ik nieuwsgierig. Ze begon meteen bovenaan de rij letters naar beneden te schrijven maar de letter zelf bleef van onder naar boven.

U zult denken: waar gaat dit over? Maar voor mij is dit fascinerend. Voor mij is dit waar het om gaat in het leven. Ik heb er eigenlijk niet eens woorden voor. U moet misschien een beetje moeite doen u in mij in te leven..

Ik kijk niet met mijn mind maar met mijn wezen. En in deze kleine gebeurtenis, waar ik met mijn volle aandacht bij ben, kijk ik naar de bloei en de verandering van het leven, dat naar buiten komt in mijn meisje. Een paar minuten geleden schreef ze nog op de oude manier, nu is er iets gebeurd en schrijft ze op een andere manier.. Niemand had kunnen voorspellen dat dit zou gebeuren, noch had iemand kunnen voorspellen dat het nu gebeurt..

Dit heb ik ook in mijn jongens gezien. Daar, in die lichamen en breinen ontwikkelt zich diep van binnen iets, onttrokken aan ieders oog, niemand kan het zien en ineens is het daar. Wel zichtbaar. Zo leerde Jesse zichzelf toen hij 7 was in 1 week lezen omdat hij de enige was bij de Scouting die de opdrachten niet kon lezen. En Tygo zat op een dag, nooit een lesje gehad, zijn zusje voor te lezen.

Jesse schrijft nu een boek: ‘De muur van Tijd’ en Tygo doet de hele dag het spelletje ‘woorden raden’ met me. Ik moet moeilijke woorden zeggen en hij spelt ze en/of schrijft ze op. En ik ben serieus vol ontzag te merken dat hij 85% foutloos spelt terwijl hij ze nooit ‘geleerd’ heeft. Via een boek en lessen of zo. Hij weet ze gewoon. Een paar rare dingen in de nederlandse taal moet ie even weten. Dan hoort hij ze 1 keer en weet ze. Fascinerend! Zijn hersens zijn rijp!

En dat leerde mij weer dat er zoiets moet bestaan als ‘natuurlijk taalgevoel’. Hier wil ik meer over weten..