Ja, het zal je wellicht verbazen maar er is ook een verschil te voelen, te horen, in de ervaring die een kind doormaakt als het zoiets doormaakt als een overgeefbui.
Mijn kleine meidje was ziek. Daar was geen twijfel aan. Dus alle zorg die maar mogelijk is, werd in stelling gebracht. Dat is wat nodig is, in zo’n gebeurtenis.
Het volgende voltrok zich. Als zij moest overgeven ging zij niet met haar lichaam mee vanuit haar being maar haar mindblur sprong erin. Dit betekende dat zij het overgeven stopte door heftig te gaan slikken. Dat veroorzaakte eindeloze slapeloze nachten want ze wist de reactie van haar lichaam zo goed tegen te houden dat we om het half uur naar de wc konden stuiven of het licht aan konden doen zodat zij de emmer kon pakken, zonder enige verlichting. In de tussentijd aanhoorden wij een hoop geknerp en gejengel vanuit haar bed. In plaats van een of twee keer flink over de nek te gaan, wat duidelijk was wat het lichaam wilde, voerde de mind de regie die het natuurlijke proces volkomen blokkeerde.
Het was redelijk vermoeiend dit proces gaande te moeten slaan in de nacht. Na het een tijd te hebben aangezien vroeg ik haar hoe het voelde in haar lijf als ze moest overgeven. Ze vond het vies smaken. Begrijpelijk. ‘Dus je houdt het tegen?’ Ja, knikte ze. Een lichte moedeloosheid bekroop mij. Daar sprong ik gauw uit. ‘Weet je, Fianne, als je lichaam spuugt dan is er iets dat er uit moet. Anders zou je lichaam dat niet doen. Dus als jij dat wat eruit moet gaat inslikken werk je tegen je lijf in’. Ze zat alweer te kokhalzen. ‘Fianne, ik wil dat je je lichaam gaat ontspannen. Ik vind het best dat je je best doet de boel tegen te werken maar ik wil slapen. Dus adem eens uit.’ Dat deed ze. “Pffffff, pfffffff’. Twee seconden erna moest de emmer eronder en er kwamen golven rommel uit. Ik kon op de seconde af voelen wanneer de mind erin kwam. Dan stagneerde het, hoorde ik het geslik weer. Ik moedigde haar aan mee te gaan. Ik masseerde haar rug, had haar tegen me aan, hield haar warm en sprak haar moed in. ‘Het gaat over. Ga maar mee met je lichaam.. niet meer slikken.. ontspan.. ontspan…’ Ze gaf nog een paar keer zo over en toen legde ik haar in haar bed. Ze viel in slaap. Mijn lieve godinnetje.
Zelfs in zulke natuurlijke processen als overgeven tracht de mind in te komen en de natuurlijke gang van zaken te verstoren.
Het overgeven hield een tijdje aan. Fianne leerde zich er steeds meer in te ontspannen, zich er aan over te geven, letterlijk.. En zo genas ze en werd sterker.
We maken dit ook mee met verwondingen. Werkelijk ernstige verwondingen, die werkelijk pijn doen, veroorzaken wezenlijk, stromend huilen. Verwondingen die eigenlijk wel meevallen, daar kan de mind op springen. Dan krijgen we geen stromend huilen te horen maar gedoe, gejammer, geschreeuw. Het verschil is ZO makkelijk te horen.
En de aanpak van beide soorten energie is heel verschillend. Bij wezenlijk stromend huilen vanuit being is liefde en troost nodig. Vanuit gedoe vanuit mind is hulp aan het kind nodig.
Herkenbaar?
Freeskool Nederland 
Ja herkenbaar.. Laatst heeft Tara 2 dagen overgeven vol overgave. Zat helemaal geen mind bij.. Ze is niet van de bank af geweest, lag met haar bakje. Riep me als ze moest overgeven en dan kwam het. Daarna ging ze weer liggen. Geen gejammer, ze was zo lief. Ik heb er met verwondering naar gekeken.
Na de 2e dag toen ze zich weer wat levendiger ging voelen, maar nog niet helemaal beter kwam de mind erin, en zat ze zichzelf in de weg.
Ik vond het mooi om te zien dat toen ze zo ziek was, haar lichaam het helemaal overnam. Het was heel liefdevol.
En hoe is het nu met Fianne? Wat naar om voor zo’n meiske om dit mee te maken, maar wat fijn dat ze het er nu uit heeft kunnen gooien.
En als reactie op je vraag: Ja heel erg herkenbaar. Pien kan gelukkig heel goed overgeven. Ze gooit het er gewoon in 1 keer uit en is dan klaar. Geen last van haar ademhaling, niet in paniek: ongelooflijk om te zien, omdat ik dat zo (nog) niet kan.
Maar dat huilen is nog wel een issue. Ze verdwijnt echt in haar verdriet, ook als er schijnbaar niets aan de hand is. Ik troost en probeer de vinger op zere plek te leggen (slaap, geschrokken van iets oid. Meestal niet waarvoor ze huilde). Alleen om haar uit haar verdriet en pijn te halen, lukt me nog niet. Ze blijft heel lang snikken, dekentjes over zich heen, hangen enz. We hebben dat zelf gecreëerd, omdat we haar wilden zien als ze verdriet had/heeft en het niet willen bagatelliseren. Daarom zijn we er misschien teveel in mee gegaan en weet ze nu niet hoe anders te doen. Maar wij ook nog niet. Heb je een tip?
Ligt er aan hoe oud het kind is wat we hier met dat soort mindprogramma’s doen. De essentie is altijd het kind eruit te halen en met de aandacht uit het hoofd, in het lichaam te krijgen. In het boek staan vanaf pagina 222 veel voorbeelden voor kinderen in de leeftijd van 2 tot 4.
Hoi,
en wat met de kinderen jonger dan twee?
Die zijn nog vaak telepatisch en die kun je vaak nog vanuit de energie in jouw lichaam helpen gronden en terugkeren. Als je snapt wat ik bedoel..
dankje voor het antwoord. Je bedoelt dat ze stemmingen overnemen? Een beetje zoals (huis)dieren?
Ja, hoe jonger het kind des te meer het (nog) een open systeem is, een open lichaam dat liefde verwacht en op energie reageert. Als het brein groeit en onder invloed van de mind omgeving, gevuld en dus geprogrammeerd wordt, komt de wil erin. Met het verder ontwikkelen van het brein produceert de mid verhalen die steeds vaker over de werkelijkheid worden gelegd totdat er uiteindelijk een persoonlijkheid is, die een schaduw is van de authentieke persoon, zoals die in potentie was bedoeld. Zwaai, Eugenie