Als je kind verdriet heeft

 

Het leven leeft haar eigen leven
Toen ik nog vreselijk actief was in de UC wereld (ongeassisteerd bevallen) en vrouwen begeleide, hoorde ik mezelf dat vaak zeggen. ‘Het leven leeft uiteindelijk haar eigen leven’.

Dat doet ze door lichamen te scheppen waar dat leven in kan zijn om zo de vorm in te komen. Wat heb je tenslotte aan leven in een energetische droomstaat.. zonder vorm, zoals wanneer we slapen en het grote niets in verdwijnen..

De twee p’s van het leven
Het leven in de vorm levert altijd en voor iedereen de twee p’s op.

Pijn
Plezier

Daar is geen ontkomen aan. Dat zijn de wetten van het leven, van de aarde. Als we niet in een matrix van controle zouden zitten, dan zouden we continu, van geboorte tot aan de dood van het lichaam van de ene ervaring naar de andere stromen. We zouden in ontspanning ervaren hoe het is om van plezier naar pijn te gaan en weer terug. Het zou niet erg zijn. We zouden niet lijden! We zouden uitsluitend de pijn ervaren van het leven. En die is goed te dragen. Deze pijn stroomt. En is vol leven. En gaat over. Altijd.

Deze dimensie is onze oorsprong en nooit weg. Altijd bereikbaar. Als je hierin bent, ontvouwt het leven zich op wonderbaarlijke wijze intelligent en integer. Ontspannen, zorgeloos, open en vol aanwezig.

Lijden
We leven echter ook in een mind controlled matrix. We zijn van onze essentie af door zware mind programmering vanaf het eerste begin. De op hol geslagen mind, die daardoor gecreëerd werd in onze schedel veroorzaakt verhalen die het op de werkelijkheid kwakt. Door dat te doen ontstaat een immens lijden. Namelijk de pijn van het afgesneden zijn van onze authentieke stroom. Dit lijden is niet te harden. De mind wil daarvan weg. Daarom start de mind met het analyseren van de pijn. De mind kan niet naar zichzelf kijken. De mind kan namelijk, afgesneden van de liefde niet kijken, niet weten. Het kan alleen op eigen houtje, losgeslagen, meningen vormen. Lege, levenloze meningen. En opnieuw ontstaat dan een nieuwe golf van lijden die ons nog verder weg voert van onze ware aard.

Verdriet in je kind
Dus wat te doen als je kind verdriet heeft? En ik heb het hier dan uitdrukkelijk niet over de bokkende mind die een ijsje wil en het niet krijgt. Of die niet van de computer af wil en drama trapt. Voor dat soort gebeurtenissen is een andere aanpak noodzakelijk.

De situatie
We zijn allemaal uitgenodigd op een verjaardag van een vriendje van Tygo. Dat verwonderde Jan en mij want echt close zijn we niet met de ouders van het vriendje. Meestal brengen we kinderen en halen ze en dat is ok. Er ligt een geschiedenis en er staan nog wat emmers daar, zal ik maar zeggen. Maar altijd bereid mee te bewegen met voor ons nieuwe dingen..

Als we aankomen zijn de kinderen gelijk weg. Die hebben tenslotte geen last van volwassenegezeik. Jan en ik drinken een kopje koffie, eten een stuk taart en taaien af omdat we nog willen werken en omdat de verhoudingen niet van dien aard zijn dat we het gepast vinden om de hele middag te blijven hangen.

De kleine meid is hier graag maar heeft er eigenlijk niet een echt vriendinnetje. Maar omdat we allemaal uitgenodigd zijn en de andere twee zeker weten blijven, en wij weggaan vinden Jan en ik het wel zo beleefd om even te checken of het ok is dat Fianne blijft. De hele keet zit vol met kinderen die niet allemaal vriendjes zijn van de jarige en zoals gewoonlijk draven die allemaal uit het zicht van de volwassenen in en om het huis. De kinderen gaan altijd hun eigen gang. Maar we weten het niet zeker. We kunnen ons niet voorstellen dat iemand zo harteloos kan zijn 1 kind weg te sturen maar man, wat zijn we sociaal en goed opgevoed.. we vinden dat we het moeten vragen. Dus Jan brengt de vraag ter tafel.

Crash
We moeten Fi meenemen. Het is niet ok. Moeder kijkt voor zich uit terwijl ze de bijl naar beneden laat vallen voor Fianne. ‘Ze had het er met de kinderen over gehad’.

Ik weet geen woord uit te brengen (en dat zegt wel wat.) Ik ben perplex. Hoe kun je als volwassene zo harteloos zijn om in een groep kinderen die plezier hebben en feest vieren er 1 aan te wijzen die weg moet. Hoe de verhoudingen tussen de volwassenen ook liggen, dit doe je een klein kind, dat niets met die verhoudingen te maken heeft, niet aan. Het zou tenminste niet in mij opkomen.

Ik haal Fianne op en vertel haar dat de moeder het niet ok vindt ze blijft. ‘Maar waarom niet?’ vraagt ze verbijsterd. ‘Ik heb geen idee maar zo gaat het blijkbaar hier’, zeg ik (toegegeven: pissed!) Ik kalmeer mezelf. Lang leve Barry Long.

Ik kan er geen chocola van maken. Ik heb oprecht het antwoord niet. En ik kan geen enkel antwoord bedenken dat, gegeven de omstandigheden dat het hele huis vol zit met kinderen terwijl zij weg moet, begrijpelijk zou zijn. Niet voor mij. Helemaal niet voor haar. Laat staan dat ze er vrede mee kan vinden.

Wezenlijk verdriet
Mijn kleine meisje heeft verdriet. Dit is echt verdriet. Tranen biggelen over haar wangen. Ik hoor hoe haar keel open is en haar hart naar buiten brengt in pure pijn. De pijn van het uitgestoten worden. Als enige. Authentieke pijn van een menselijk wezen. Dit is geen schuddebonkebeest.

Mijn meisje huilt tranen met tuiten op de achterbank. Haar hand in de mijne.

Thuis gekomen zit mijn kleine meisje huilend en perplex op de bank. ‘Waarom moest IK weg?’ Zij huilt zich de tranen uit het hoofd. Ik sla mijn armen om haar lichaam heen. Ze buigt haar hoofd en duwt het in mijn lichaam.. ‘Waarom, mama?’ Ik kijk naar het plafond alsof ik daar het antwoord zou kunnen lezen. Ik heb geen idee. De meest simpele vraag aller tijden weet ik niet te beantwoorden. Ik heb geen idee. Ik heb werkelijk geen idee.

Het is mijn fout
Ik voel hoe iets in haar beweegt naar ‘Het ligt aan mij.’ Mijn hart krimpt. Ik adem mijn opstand uit om weer in het nu, bij haar te zijn. Deze conclusie is zo logisch voor zo’n kleintje. Zij kan, in weerwil van wat veel mensen denken, de wereld niet zien vanuit het perspectief van een ander maar alleen vanuit zichzelf. Als haar iets naars gebeurt zal het dus wel aan haar liggen. Door haar komen.. Mind op hol… lijden lijkt op te komen..

Opstaan tegen mindprogrammering
Ik zeg: ‘Het ligt niet aan jou, Fianne! Het ligt aan hen. Er is niets mis met jou. Niets‘. Ze huilt verder en ik adem mijn nijd uit.. Want ik wil er zijn voor haar.. Dus zij huilt en ik adem uit. Ik ben er voor haar.

De wereld werkt
Ze hebben niets in haar richting gedaan. Het interesseerde hen geen bal. Ze hadden het er tenslotte over gehad. En besloten dat ze weg moest want ineens was er het onderwerp dat er nooit was: ‘Wie past er op haar?’ Deze vraag was nooit gesteld maar nu ineens wel en het antwoord was: ‘Ikke nie”. Dus ze moest weg.

Ik droeg haar in mijn armen door de gang, door de keuken. Ze huilde. Niemand deed iets. Ik droeg haar door de tuin. Niemand deed iets. Niemand keek op of om. Ook de moeder niet die het blok had laten vallen. Sure, ik liep met straffe pas. Ik zei niet echt liefdevol: ‘`Fijne dag allemaal’. Dat kan afschrikken.

Maar niemand deed iets voor Fianne. Nobody gave a shit.

De wereld zorgt voor lijden als je niet uitkijkt
Ik, als moeder, heb hier een taak. Namelijk de kleine meid te confronteren met het feit dat de wereld zo werken kan. En hoe je daarmee om kan gaan… De pijn voelen in je wezen, zien voor wat het is, huilen en doorgaan.

En dat is wat mijn kleine meisie moedig doet. Ze huilt. Ze deelt haar pijn. Ze is in contact met ons. Tranen met tuiten.

En ik hoor haar pijn en wanhoop: ‘Waarom?’

Het woord dat al het lijden in de wereld samenpakt. Waarom?? Het antwoord is wel erg veel en ingewikkeld voor een klein meisie. Dus ik laat de vraag gaan..

Handelen en liefhebben
Ik handel. Ik trommel de familie bij elkaar. Allemaal om de kleine heen. Ze vertelt haar verhaal. Een klein snikkend meisjesverhaal.. in de omarming van haar familie. Thuis. Veilig. Iedereen luistert en iedereen begrijpt haar.

Na het huilen komt het lachen. Ze kan weer verder.

Ik realiseer me ineens hoe belangrijk het is als je familie om je heen komt als er pijn is. Dat je beseft niet alleen te zijn, niet alleen te staan als de wereld een mep uitdeelt. Dat dat niet alleen fijn is maar voor het wezen van een mens, noodzakelijk. Helend is het, op een diep niveau. Zelfs zonder dat de situatie verandert.

Als we ons gevoel van samen weer ervaren en er naar gaan handelen wordt het leven een dansfeest.